Не дужа вялікі калгас «Слабада»,
Ды дужа прыемна яго грамада:
Жанчыны, як вішні, мужчыны — дубы,
А хлопцы, дык хлопцы — гвардзеец любы!
А дзеці!.. Ой слаўныя дзеці пайшлі!
Яны — аздабленне калгаснай зямлі,
Іх вочкі — жывыя і смеласць у іх...
Такіх не бывала у вёсках старых!
Не надта вялікі калгас «Слабада»,
Ды дружна працуе яго грамада.
Калгас ідзе ўгору, калгас — жывы вір,
Калгаснаю справай жыве брыгадзір.
Работа ў калгасе кіпіць і гудзе.
На месцы і сам старшыня ў «Слабадзе»,
І рэчка на месцы, на месцы шаша,
Глядзіш — і вясною квітнее душа.
1933