Ехаў, ехаў воз навукі,
Ды нястала мазі.
Іван Большы развёў рукі –
Дык што ж мець на ўвазе?
Не ў той бок павёў Мікола
Важкі воз вучоны,
Выпаў дышаль з рук, а колы
Збочылі ў загоны.
Іван Большы ў сэрцы песціць
Тайную надзею –
Стаць на самым відным месце
У вучоным рэю.
Іван Меншы, як філосаф,
Кінуў погляд быстры,
На воз грузкі глянуў скоса –
Лепш ісці ў міністры.
Не гадаўся і не сніўся
Сон такі атрутны...
Так распрогся і спыніўся
Воз многапакутны.
5/IV 1951