Смуткавала краска-зорка
На мяжы зялёнай,
Пахіліўшы над разоркай
Галаву-карону:
«Зблутаў, змяў мае лісточкі
Віхор-шаляніца,
Затуманіла мне вочкі
Бура-навальніца.
Наляцела завіруха,
Я ж адна, нябога.
А як ціха, а як глуха!
І няма нікога.
Дзе ж мае вы, дні-ясноты,
Неба, сонца, зоры?
Горкі смутак адзіноты
Цяжка зносіць хворай.
Непрывецен дол халодны
Без канца, без краю...
Дзе ж ты, ветрык мой лагодны,
Што мне байкі баяў?»
Краска змоўкла, а ў разоры
Мрок гусцей самкнуўся.
Ветрык збег дзесь у прасторы
І не адгукнуўся.
А назаўтра, як расою
Сонца дол змывала,
Краска пышнаю красою
Зацвіла, заззяла.
12/І 1933