Вянуць дарэмна ў глухіх закавулках,
Ў нізкіх далінах, на ціхіх рачулках
Кветачкі, дзеткі вясны.
Рэдка хто бачыць, як жыцце іх гіне,
Вока людское на іх не спачыне —
Вянуць і сохнуць адны.
Толькі іх сонейка песціць, цалуе,
Толькі іх ветрык спакойна шануе,
Роска змывае іх твар.
Смутак агорне, і горка мне стане,
Жаль нейкі душу і сэрца апране,
Шкода, што гіне так дар.
Мілыя кветачкі, ясныя зоркі!
Я б перанёс вас на горы, узгоркі,
Каб вы ўсім відны былі;
Каб, пазіраючы, як вы прыгожы,
Сталі душой мы і сэрцам пахожы
На вас, мае дзеткі зямлі.
[1913]