* * *
Ляжу я хворы, аслабелы.
Маркотна мне, бракуе сіл.
Даўно спачынку просіць цела,
Яно ж на свой жыве капыл.
Гадаю я і так і гэтак,
А колькі думак – Божа мой!
Але ж не маюць яны сведак,
Плывуць дарогаю сваёй!
Як запісаць іх? Як, скажэце,
Іх улавіць хады-сляды?
Эх, думкі, думкі, мае дзеці,
Далёка час наш малады!
А колькі зʼяў, малюнкаў розных
Жывуць у памяці маёй!..
5/ІХ 1948