Хадзіў па лузе конь. Ідзе леў.
—Ідзі за мною! — загадаў леў.
—А чаго я пайду? — пытае конь.
—Як смееш ты размаўляць так са мною? — крыкнуў грозна леў. — Ці ты не ведаеш, хто я? Я звер над звярамі. Я галодны і хачу цябе зʼесці.
—Э, — кажа конь, — не тыя цяпер часы, што хто каго нагне, той таго набʼе.
—Ты асмельваешся думаць, што я слабейшы за цябе?
—Я ў гэтым пэвен, — кажа конь. — Давай прабаваць сілу.
Ляжаў на лузе камень.
—Хадзі сюды, — кажа конь.
Падышлі да каменя.
—Ты можаш так стукнуць па гэтым камені, каб з яго іскры пасыпаліся?
Драпануў леў лапаю па камені — кіпцюры паламаў.
— Эх, леў, леў! А яшчэ называеш сябе звяром над звярамі. Глядзі, як я стукну.
У каня на нагах былі сталёвыя падковы. Стукнуў конь капытом па камені, іскры так і ўзвіліся. Спалохаўся леў, кінуўся ён назад у лес. Бяжыць, не аглядаецца.
— Куды бяжыш, леў? — пытае яго воўк.
Сказаў леў воўку, якога страшнага звера ён спаткаў.
—І ты яго збаяўся? — пытае воўк.— Эх, каб ён мне папаўся, я жыва з ім справіўся б. Толькі пакажы мне яго.
Узяў леў воўка ў пярэднія лапы, сам на заднія стаў.
—Глядзі!
Льву здавалася, што ён памаленьку воўка трымаў, а ў таго косці хруснулі і дух выскачыў вон.
—Ну што, бачыш?
Нічога не адказвае воўк.
—Што ж ты маўчыш?
Апусціў леў воўка на зямлю, бачыць — не дыхае воўк.
—Эх ты, хвалько: толькі ўбачыў яго і то ўжо самлеў. А я прабаваў з ім сілу!
Кінуў леў воўка, а сам далей пабег.
[1906–1907, 1928]