Я радасці большай не ведаў бы ў свеце,
Каб толькі была ты здарова.
Ачуньвай жа, зорка, ачуньвай, мой квеце,
Пачуй маё шчырае слова!
Вясна пазірае з высокага неба,
У сонцавых косах іскрыцца.
З-пад снегу выходзіць знямелая глеба,
Расплюшчвае вочы крыніца.
І хата ўжо блізка, і лес наш духмяны
Пах смолак зычліва струменіць.
Няхай жа загояцца болі і раны
І сыдуць панурыя цені.
Вясна расчыняе наўсцяж аканіцы
І сцеле на дол аксаміты.
Зачэрпвай жа сілы з гаючай крыніцы,
З зямлі нашай, горам спавітай!
Распусціцца лісце на белай бярозе,
І ляжа прад намі шлях новы.
Дык рана яшчэ прыставаць у дарозе,
Не ўсе нашы сказаны словы.
Я радасці большай не ведаў бы ў свеце,
Каб толькі была ты здарова.
Ачуньвай жа, зорка, ачуньвай, мой квеце,
Пачуй маё шчырае слова!
21/ІІІ 1945