Непрыветна цераз вокны
Ночка пазірае.
Ціха ў хаце. Ўся сямейка
Спіць, адпачывае.
Натрудзіўшы добра рукі,
Натаміўшы плечы,
Толькі маці з вераценцам
Туліцца пры печы
Ды прадзе, прадзе кудзельку.
Скача вераценца,
А за ім густыя цені
Бегаюць па сценцы.
На камінку гарыць корчык,
Злотам іскры скачуць.
За аконцам вецер ходзіць,
Глуха вербы плачуць.
Зябнуць вербы на марозе,
Тулячыся к стрэсе.
Снегам вецер сыпле ў дзверы,
Ходзіць шум па лесе...
І пад гэты шум трывожны
Думае старая,
А ўслед думкам неспакойна
Вецер падпявае.
І ўсё ўстала прад вачыма
Беднае кабеты:
Маладыя дні дзяціны,
Дзявочыя леты,
Радасць жыцця і нягоды,
Сваркі, трасяніна –
Ўсё, чым жыцце напаткае
Ў цяжкую часіну.
Ўсё прыпомнілася беднай, –
Горка, цяжка стала,
Галаву набок схіліла,
Прасці перастала.
Вось і муж усплыў на думу –
Рана смерць скасіла!
Дробных дзетак ён пакінуў –
Без пары магіла!
Жыў ён бедна. Спадзяваўся
Свой прыдбаць куточак,
Хату вывесці, зямелькі
Прыкупіць шматочак,
Бо агоркнуў хлеб батрацкі,
Жыцце падʼярэмна...
Ды не выйшаў з-пад няволі,
Біўся век дарэмна!
Гасне корчык на камінку,
Пацямнела ў хаце,
Поўнач пеўні пракрычалі,
Але не спіць маці.
Цягне нітку. Вераценца,
З рук упаўшы, грукне,
Ды нясмела, як убогі,
Ў дзверы вецер стукне.
Думкі думку падганяюць,
Не даюць спакою,
Ўсё лятаюць над кабетай
Нуднай чарадою.
Уздыхнула цяжка маці,
Аб сынку гадае,
Што ў астрозе, ў паняверцы
Кару адбывае.
І за што? У толк не возьме
Бедная кабета
Ні законаў гэтых мудрых,
Ні парадкаў свету.
Вецер вые за вугламі,
Ў коміне галосіць.
Куды толькі думка тая
Матку не заносіць!
Зябнуць вербы на марозе,
Глуха лес гамоніць.
Думка думку выклікае,
Думка думку гоніць.
[1908]