Далёка ты, мая зямля-матуля.
І цяжка жыць, не бачачы цябе,
Не знаючы, што дзень наступны суліць,
Што ноч нясе, стаіўшыся ў журбе.
І колькі раз у змушанай разлуцы
Я мыслямі, душою к табе плыў!
Як сірата, я прагнуў прыгарнуцца
Да ўлоння лук, да шуму тваіх ніў.
Ідзе мой шлях — то звілісты, то роўны —
К апошняму прытулку на зямлі,
І многа зʼяў, падзей, як сон, чароўных
У прошлае навекі адплылі.
Гляджу на іх, на раніцы і весны,
На хоры мар, юнацтва майго сны.
Мне свет тады здаваўся вузкім, цесным,
І новае шукаў я стараны.
І шкода іх, дзянніц, палаўшых жарам,
І касавіц, і пройдзеных дарог,
І тых вятроў, што рваліся з-пад хмары
І сеялі брыльянты на мурог.
Звіняць, пяюць, як струны арфы гожай,
Вільготны луг, прасторы над зямлёй,
А ты плывеш, бы хваля ў падарожжы,
Агорнуты спакоем, цеплынёй.
Ідзеш, глядзіш — і што ты ў гмаху-свеце!
Былінка кволая, малеча, пыл,
Павейвае густы лагодны вецер,
Ты чуеш пах зямляных яго крыл.
Стаяць бары. Дубы, нібы магнаты,
Над рэкамі разгортваюць шатры,
А лазнякі спраўляюць сваё свята,
І штосьці сніць іх лісце ў гушчары.
А даль зямлі празрыстаю сінечай
Атульвае лясы, гаі, луку,
І, смужны плашч накінуўшы на плечы,
Ляжаць шляхі ў бярозавым вянку.
Такая ты, зямля, мая матуля,
І вы, малюнкі роднае зямлі!
Эх, шмат чаго вы бачылі і чулі,
Спрадвечныя дарогі і палі!
Такіх жа бед, што сёння налучылі
Цябе, мой край, не ведаў ты вавек:
Пякельных мук твае страшнейшы былі —
Фашысцкі звер пагрыз цябе, пасек.
Ты зранена, зямля, мая матуля,
І кроўю ўся ты шчодра паліта,
Але твой стан чужынцы не сагнулі,
Не ўстрашыла фашысцкая пята.
Зямля мая! Разлучаны з табою,
Табой дышу, табою я жыву.
Прад вамі ж, воіны, байцы-героі,
Я ў радасці схіляю галаву.
Зямля мая, краіна непакоры!
Ты голас мой пачуй у шуме гроз:
З табою я дзялю пакуты, гора, —
З дзяцінства я з тваім злучыў свой лёс.
Дык вер жа, вер, зямля, мая матуля:
Наш ясны дзень не змеркнуў, не пагас,
І далі сінь зноў ласкай нас атуліць,
І прыйдзе нам збавення светлы час.
Зямля мая! Прызнаюся я шчыра:
Малю свой лёс я толькі аб адным —
Сабрацца зноў у радасны свой вырай,
Каб слодыч мар адчуць нутром зямным;
Злучыцца зноў з табой, мая матуля,
Абняць цябе, шчакой прыльнуць да ран,
Да свежых ран, што свет ускалыхнулі,
І сведкай стаць, як прошласці курган.
1/ІІ 1943