Пахілыя вербы, як тыя бабулі,
Пасталі над Свіслаччу ў рад
І шэпчуць ёй штось на свой лад,
Ды ціхенька-ціха, каб іх не пачулі.
Аб чым яны шэпчуць? Якія турботы
У вербах прыгнутых старых?
І што засмучае тут іх?
Ці ім яшчэ сняцца пажары, грымоты?
На ўзгорку будынкі глядзяць, бы калекі,
Выносяць свой боль напаказ.
Бляск вокан, вачэй іх, пагас,
І полымя збіла ім бровы, павекі.
Стаю на пагорку. Адгэтуль мне далі
Прастораў шырокіх відны.
Не ўсюды ж руіны адны,
І плешыны-пусткі не ўсе задрамалі.
Мне радасна бачыць, як Мінск жыве, дыша,
Залечвае раны свае,
З пажарышч, з руін паўстае
І голаву ўзносіць угору ўсё вышай.
Глядзіш – там пад стрэху выводзяць даміну,
А там – агароджа; за ёй
Рабочых варушыцца рой;
А там засыпаюць пад плошчу нізіну.
Будуецца горад удумна, нанова,
Хоць многа нястач, перашкод,
А ўсё што ні дзень, што ні год –
Больш творчага мае разгону будова.
І ты закрасуеш, наш Мінск старадаўны,
У плошчах, садах зацвіцеш,
У новых калонах пад сотнямі веж,
Зноў юны, прыгожы, магутны і слаўны.
23 мая 1947