epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Мінск

Пахілыя вербы, як тыя бабулі,

Пасталі над Свіслаччу ў рад

І шэпчуць ёй штось на свой лад,

Ды ціхенька-ціха, каб іх не пачулі.

 

Аб чым яны шэпчуць? Якія турботы

У вербах прыгнутых старых?

І што засмучае тут іх?

Ці ім яшчэ сняцца пажары, грымоты?

 

На ўзгорку будынкі глядзяць, бы калекі,

        Выносяць свой боль напаказ.

Бляск вокан, вачэй іх, пагас,

І полымя збіла ім бровы, павекі.

 

Стаю на пагорку. Адгэтуль мне далі

Прастораў шырокіх відны.

Не ўсюды ж руіны адны,

І плешыны-пусткі не ўсе задрамалі.

 

Мне радасна бачыць, як Мінск жыве, дыша,

Залечвае раны свае,

З пажарышч, з руін паўстае

          І голаву ўзносіць угору ўсё вышай.

 

Глядзіш – там пад стрэху выводзяць даміну,

А там – агароджа; за ёй

Рабочых варушыцца рой;

А там засыпаюць пад плошчу нізіну.

 

Будуецца горад удумна, нанова,

Хоць многа нястач, перашкод,

А ўсё што ні дзень, што ні год –

Больш творчага мае разгону будова.

 

І ты закрасуеш, наш Мінск старадаўны,

          У плошчах, садах зацвіцеш,

У новых калонах пад сотнямі веж,

Зноў юны, прыгожы, магутны і слаўны.

 

23 мая 1947


23.05.1947

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 4