epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Мой дом

Між ніў дарожкаю сляпою

Іду я мернаю ступою

        І разглядаюся кругом.

Пад ясна-сіняю страхою

Чыеюсь дбалаю рукою

        Збудован мне прасторны дом.

 

Утульна ў ім, дабра ў ім поўна,

І ўсюды мудрасці бязмоўнай

      Відна спрадвечная пячаць.

На ветравеях, нібы воўна,

Плывуць хмурынкі так чароўна.

        Чаго плывуць? Куды? — Маўчаць.

 

Унь там рачулка срэбрам літым

Бяжыць па жолабе размытым

        І цэлы свет жыцця нясе,

А луг зялёным аксамітам,

Вянкамі кветак апавіты,

        Разлёгся ў роскашы-красе.

 

Дубы, сябры мае самоты,

У высі неба мкнуць узлёты,

        Сукі раскінуўшы вакол.

А колькі згоды і пяшчоты

У тых пясках, што пазалотай

        Ускрай баркоў ляглі на дол!

 

Як многа волі і разгону!

Як многа песень, шуму, звону,

        Дзе ні паслухай, ні зірні!

Свае тут звычаі, законы,

У кожнай песні свае тоны

        І свой адбітак глыбіні.

 

Іду я, дом свой аглядаю,

Ды сам з сабою разважаю,

        А на душы такі спакой!

І песня нейкая жывая

У дружны тон адзін спявае

        І з гэтым небам і зямлёй.

 

13/IV 1939


13.04.1939

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 3 : Вершы, 1939―1945