Край далёкі, край чужэнькі
Каля гор Урала!
Ты зжыла век маладзенькі,
Смерць тут напаткала.
Хто ж пакажа матцы роднай,
Бежанцы пахілай,
Крыж над ямаю халоднай,
Доччынай магілай?
Хто раскажа, як ты млела,
Як душой знывала,
Як на свеце жыць хацела,
Бо жыла ты мала?
Рвалась сэрца к родным гоням
Птушкай лёгкакрылай,
К светлым рэчкам, ціхім тоням
Белай Русі мілай.
Толькі ж выпаў не па сіле
Крыж табе, дзяўчына,
І ўлажыла спаць ў магіле
Жорсткая чужына.
І нікому не вядомы
Будзе лёс твой горкі,
І не ўчуюць спеў знаёмы
Родныя пагоркі.
Ты сканала, і разрухі
Больш не будзеш бачыць.
Хай хоць ветры-завірухі
Па табе паплачуць.
1916