Вецер паўднёвы у лузе квяцістым
Калыша траву-сенажаць.
Сіваваронкі над дубам вячыстым
Лятаюць і звонка крычаць.
Бусел клякоча ў гняздзе над хваінай,
Што колісь распляжыў пярун.
Даль неаглядная, стэп ясны, сіні
Замоўклі, як жалаба струн.
Гожа звіваецца ў лозах зялёных,
Бы срэбра жывое, рака.
Толькі не згледзіш на сініх улоннях
Ні плытніка, ні рыбака.
Ходзіць той ветрык па лузе шырокім
І ціха на сонцы дрыжыць.
Мусіць, ён шэпча кустам і асокам,
Каб нейкую скаргу злажыць...
Ззяюць на лузе машэст, аксаміты
І ткань залатая шаўкоў.
Толькі ж над лугам жалоба разліта
І сум сакаўных дубнякоў.
Быццам пытаюць мурог і мятліца,
Краскі і ўся сенажаць:
«Дзе вы, сяляне? Дзе? Час касавіцы,
А вас ўсё няма, не відаць?»
17/V 1915