Захадзіўся папа, дванаццаты Пій,
Узяў папа ў рукі апостальскі кій.
Выйшаў з Ватыкана, стаў на растанцы
І махае кіем ды ва ўсе канцы.
Піша ён пасланне у імя Хрыста,
Піша не на вецер, піша неспраста.
Гінуць Гітлер, Гімлер, Герынг, Гебельс, Гес.
Шле за іх літанне папа да нябес.
Рухнуў у Еўропе «новы» іхні лад.
Як не заступіцца за сваіх ягнят?
Яны ж той пароды, што і папа сам,
Толькі чуць іначай робяць — хап! і — гам!
Папа ўспомніў Бога, літасць да людзей...
Служка Божы папа, дзе ж ты быў раней?
І чаго маўчаў ты і не біў у звон,
Калі Гітлер нёс нам ланцугі, палон?
Чаму кроў і попел спаленых дзяцей
Не дайшлі да сэрца, да тваіх вушэй?
Прыгадай Майданак, Польшчу, Беларусь,
Землі, што стаптала гітлерава гнюсь.
Ты заплюшчваў зрэнкі, вушы затыкаў,
А чаму ж да катаў раптам стаў ласкаў?
Лямантуе папа, на увесь свет гала́с.
Кажа: «Бог на крыжы злодзеяў двух спас.
Дык вазьміце з Бога прыклады і вы,
Няхай дух германскі існуе жывы.
Падаруйце немцу і на гэты раз».
Скажуць табе, папа, людзі на твой сказ:
«Злазь ты, папа, з даху, не псуй Боскай брамы
Ды каціся, папа, да чортавай мамы!»
9/І 1945