БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Наведаў я той дом, даўно знаёмы,

Дзе мы з табой бывалі ўжо не раз,

Дзе хвой шатры, як волатаў шаломы,

Нас вабілі з дарогі на папас.

Гадалі так, а выйшлася іначай,

І гора ты, пакут зазнала шмат.

Аб доме тым ніхто з нас не заплача,

Ты ж аглянешся з горыччу назад.

Пустуе наш пакой асірацелы,

        І мой партрэт, не зняты са сцяны,

Глядзіць, нібы ў пахмеллі, спахмурнелы,

Разгублена пытае: — Дзе ж яны?

І выраб мой дасужае мінуты,

Рагаты сук пад напісам «Чымган»,

Прыродаю так вычварна загнуты,

Гадае там пра родны Казахстан.

Валяюцца, як смецце, пацяробкі,

Забытыя драбніцы на стале:

Акуркі ў попелцы, пяро, каробкі

        І чорцікі, скалечаныя ў шкле.

І ложак наш, у холадзе застылы,

На ўсю сцяну стаіць, як саркафаг.

І слой густы драбнюсенькага пылу

Спакойненька паслаўся ў галавах.

Курэў так-сяк агеньчык цьмяны быту,

Ды час прайшоў, агеньчык наш пагас.

Яшчэ этап вандроўніцтва пазбыты,

І кончыўся часовы наш папас.

Чакае нас у роднай Беларусі

        Разбураны, ды мілы наш куток.

Ачуньвай жа, мой добры друг Маруся, —

І родны край і дом наш недалёк.