Вечарэла, і цішала,
І гушчалі цені.
Поле моўчкі пазірала,
Лес — у задуменні.
Той стары лес, праз каторы
Наша йшла дарога.
А над намі, на прасторы
Вольнага разлогу,
Леглі хмаркі самавіта
Доўгаю градою.
Смуткам даль была спавіта,
Як мы йшлі з табою.
Ўдоўж дарогі ў рад стаялі
Стромкія хваіны.
Не гайдаліся, маўчалі
Лапы іх, галіны.
Пастаялі, абняліся
Мы з табою ў лесе,
З горкім сумам разышліся
У густым навесе
Маладых ялін, і хвояў,
І бяроз пахучых.
Жаль расстання сэрца кроіў,
Горкі жаль, пякучы.
Я спыніўся. Сэрца млела.
Сцішна стала ў лесе,
Толькі лісце шапацела,
Як той дождж па стрэсе
Ў вечар восені пастылы,
Ў мрок спавіты, шэры,
Як знікаў твой вобраз мілы,
Дарагі без меры.
3/Х 1915