БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Грымяць мнагаспеўнасцю гукаў супольных,

Як гімн перамогі, вясной ручаі,

І мары аб сонцы струменяць гаі,

І тоіцца мудрасць у далечах вольных.

Ёсць чары-прывабы прастораў наддольных,

Што лучаць бязмежным блакітам краі,

Як родных яшчэ несабранай сямʼі,

Каб дружба гучала у песнях застольных.

І хто засумуе па новай радзіме?

Ці прыйдзе вялікі той час і калі?

І як яго людскасць раскутая ўспрыме?

Праслаўлена будзе цудоўнае імя

Таго, хто рассуне граніцы зямлі

І мудрасцю праўды краіны абніме.

  *

Рассыпаны зоры брыльянтавым пухам,

І Млечнага Шляху ляжаць абрусы

Таемным акордам спрадвечнай красы,

Як водгулле змоўкшай даўно завірухі.

У калавароце няспыннага руху,

У сонцавым ззянні, у блеску расы —

Усюды разліты жыцця галасы,

І многа ў іх сэнсу для чуткага слуху.

Раджаюцца, гаснуць заранкі і ночы,

Мяняюцца ходы прыліваў і рэк,

І ў часах губляецца голас прарочы.

Адзначан для кожнай істоты свой век.

Жыццё ж безупынна ўсё крочыць і крочыць,

А разам з ім — вечны юнак-чалавек.

  *

Наперад, вандроўнік! А шлях так багаты:

Якія разлогі навокал, зірні!

Усходняе сонца запаліць агні,

Рассее праменні, як сейбіт зярняты.

Сустрэнецца вецер з табою крылаты,

І гром табе голас падасць з вышыні,

Пачуеш ты скаргі і сум цішыні,

Ты праўду пазнаеш у мроку зацятым.

Вітай жа дарогі і новыя далі,

І вечнага руху святыя скрыжалі,

І юнасць людскую, і мудрае слова,

І ясную радасць дабра, перамог,

І гэты шырокі, чароўны разлог,

Дзе заўжды прыгожа ўсё, молада, нова.