epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Наш шлях

Журботныя прагалы, дзе ні гляну,

І ў сёлах, і ў лясах.

Гарэлы клён схіліўся да паркану,

Сам чорны, як манах.

 

Стаіць адзін, раскінуўшы галіны,

Як пальцы рук сухіх,

І шум яго празрыстае чупрыны

Змяніўся і прыціх.

 

Навокала раскіданы магілы –

                Руіны гумен, хат.

Гудзе, скуголіць вецер лёгкакрылы

На старасвецкі лад.

 

І хоць што крок малюнкі разбурэння,

Пабоішчаў сляды, –

Зямля ж цвіце, і покрыў аднаўлення

Тчэ засеў малады.

 

Прайшла вайна, як віхар-навальніца

Пад грукат перуноў,

А край жыве, гаючая крыніца

                Струменіцца ізноў.

 

І тое зло, што цемра ўзгадавала

Ды з захаду плыло, –

Разбіта ў прах крывавая навала,

Касцьмі палегла зло.

 

Сыйшла, сплыла пачварная прыгода...

Жыві, наш правадыр!

І чую я, як сіла, моц народа

Расце і ўглыб і ўшыр.

 

Разгорне люд, нібы арол той, крылы,

                Плячамі павядзе, –

Такі размах раскованае сілы

Не быў яшчэ нідзе.

 

Старое ўсё мы пусцім на ўзві-вецер

Пад веснавую трэль.

Кажу – такіх, як наша, ва ўсім свеце

Не знойдзецца зямель!

 

28/ІІ 1946


28.02.1946

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 4