epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Наша сяло

Між узгоркаў над ракою

Выглядае сіратою

Наша беднае сяло.

Убраў стрэхі мох калматы,

Набок скрыўленыя хаты,

Як бы ў дол яно ўвайшло.

 

І зліліся ў плех будынкі,

Ў шыбы ўсаджаны лучынкі

Ці анучак цэлы жмут.

Спарахнела наша школа,

Згніў паркан увесь наўкола –

Школка горбіцца, як склюд.

 

Збоку вербачкі крывыя,

Бы кабецінкі старыя,

Нуднай кучкаю стаяць.

Нёман ногі ім змывае,

Вецер голькі іх люляе,

Лісці жаласна шумяць.

 

На прыгорку ў аддаленні

Насып, крушнямі каменне,

Смутна крыжыкі стаяць.

А ўнізе пад іх нагамі,

Спаласканыя слязамі,

Косці родныя ляжаць.

 

Плачуць ветры над магілай,

З песняй нуднай і пастылай

Пралятаючы удаль.

Як успомніш кут свой родны,

Кут закінуты, галодны,

Сцісне сэрца горкі жаль.

 

[1908]


[1908]

Тэкст падаецца паводле выдання: Колас, Я. Збор твораў: у 20 т. Т. 1: Вершы, 1898―1910