Ахвяруецца А.Уласаву.
Мы чакалі нецярпліва
Лета, цёплых, ясных дзён,
Каб не гнулась наша ніва,
Не глушыў яе драсён.
Хмурна ж наша, хмурна лета,
Сцелюць хмары валакно,
Сонцам поле не сагрэта,
Дробны дождж сячэ ў акно.
Затоплена сенажатка –
Верх травы адно відаць,
Збожжа ў полі гіне, братка,
Няма сілы працаваць.
Вось Ілья ўжо недалёка,
Жаць пара, пара касіць.
Дарма ў неба глядзіць вока –
Хмар густых ім не прабіць.
Перакідаем, брат, лета
І сяк-так перажывём.
Час наш будзе – вер у гэта –
З верхам працу мы збяром.
[1908]