epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Няшчасная маці

У кожную ночку, як свет заціхае

І чуць загарыцца зара,

Халодныя нутры зямля раскрывае,

З тых нутраў выходзіць мара.

 

Ідзе яна ціха, як ночка, панура,

Ідзе пад крыжы-растанцы,

Стаіць нерухома, выглядвае хмура —

Усе аглядае канцы.

 

І далей без шуму ідзе на балоты,

Ідзе, не крануўшы расы,

І плачуць ёй следам аеры, чароты,

І ціха шумяць ёй лясы.

 

Абходзіць магілы, на прыклад садзіцца,

І сёлы вартуе яна.

Па роднаму краю цянюе-снуецца

Заўсёды панура, адна.

 

 

  *

 

І людзі гавораць, як часта чувалі

Апоўначы плач у палях,

І часта жанчыну адну сустракалі,

Гаротную, ўсю ў рызманах.

 

І чуткае вуха той плач улавіла:

«Ой, дзетанькі! — плача яна.

— Ці ж я для таго вас на свет нарадзіла,

Каб век векавала адна?

 

Каб крыўдзілі людзі і жыць не давалі?

За што вы зракліся мяне?

За што вы матулю жывой пахавалі?» —

Так скардзіцца ўсё ў цішыне.

 

11/VIII 1912


11.08.1912

Тэкст падаецца паводле выдання: Колас, Я. Збор твораў: у 20 т. Т. 2 : Вершы 1911―1938