Ціха калоссі, схіліўшы галовы,
Шэпчуць у межах палёў,
Толькі ж не слухае неба іх мовы —
Скаргі ржаных каласоў.
Сіняе неба ўсё сонцам заліта.
Полудзень. Вар. Цішыня.
Дожджыку просіць зялёнае жыта,
Прагне вады ярына.
*
Ша! Хмарка, хмарка дарагая
Паўзе па небе з-за лясоў!
Яна — надзея, радасць гаю,
Жаданне красак, каласоў.
Бо сонца ж так пячэ без жалю,
Бо душна, горача ў палёх,
Смуга сухая крые далі,
Мальбы ж раслін не чуе Бог.
Нямее ўсё, маўчыць, чакае,
Надзеі тоіць ўсё вакол,
І прагна вільгаць палыкае
Акамянелы, пылкі дол.
Глядзіць і лес і луг з мальбою.
Гадае, думае зямля,
Што хмарка дожджыкам-слязою
Спадзе — ажывіцца ралля,
І ў неба дойдзе плач з туманам,
Што сівым дымам нема звіс
Над цёмным лесам і курганам,
І ліне дожджыкам наніз.
Плыве хмурынка ў сінім полі,
Мінае лес, мінае гай —
Яна не чуе крыку болю,
Бо вабіць хмарку іншы край.
[1909]