* * *
Ну, якіх жа прыгод
Ад цябе, ты мой год,
Буду спадзявацца?
Ты надзею мне дай
Зноў убачыць свой край,
З роднымі абняцца.
І з народам сваім,
Сэрцу так дарагім
Ў гурт адзін злучыцца;
Родным спевам лясоў,
Шумам траў, каласоў,
Як даўней, упіцца.
Бо сярод чужаніц,
Неўспагадных дурніц,
Сілу марне трачу,
І аб родных куткох,
Хай ацаліць іх Бог,
Часта ў думках плачу.
22/Х 1920