* * *
Паэзіі перлы ў «Арбатском» альбоме,
Як росы на сонцы, блішчаць,
І кожны, хто піша, на лад свой гамоніць,
Сваю пакідае пячаць.
Ташкенцкае сонца не вечна нам свеціць,
Рассыплемся мы, хто куды,
І час быстрацечны пазносіць, як смецце,
Ташкенцкія нашы сляды.
І толькі ў альбоме для нашай уцехі
Арбат захавае наш след,
Як нейкія цьмяныя, чэзлыя вехі
Дарожкі і сцежачкі ў свет.
23/VIII 1942