Замоўклі натхнёныя словы
Трыбуна, тытана
Рабочага класа.
І вусны замкнёны сурова —
Жыццё абарвана
Без часу...
У росквіце бурнае сілы
Злачынна і нагла,
Як зубы гадзюкі,
Падсеклі арліныя крылы,
Пульс сэрца, што творчасці прагла,
Спынілі наёмныя рукі.
Вялікае гора і страта!..
Над свежай магілай,
Над урнаю праху
Таварыша, друга і брата
Журботна галовы мы схілім
І пойдзем наперад без страху.
І сцяг яго, кроўю абліты,
Узнімем высока
Над светам, што гіне.
А вораг, яшчэ недабіты,
Успомніць, адчуе глыбока
Жалобу Савецкай краіны!
14/ХІІ 1934