Рад за радам чоткім крокам
Вал праходзіць малайцоў.
Маршал сочыць зоркім вокам,
Аглядае моц байцоў.
За пяхотай эскадроны
Гнуць, калышуць гулкі дол.
Перад імі сам Будзённы
Праімчаўся, як арол.
Чуць хіснуўся вус наркома,
А з вачэй плыве цяпло,
Штось з былога — ім вядома —
Пэўна ў памяці ўсплыло.
Бурнай лавай мкнуць тачанкі,
Сотні танкаў, цьма гармат...
Ці гадаў, прастор Луганкі,
Ты пра гэтакі парад?
Загуло паветра звонка,
Адгукнулася зямля...
Ну, хто пойдзе ўперагонкі
З вамі, орляя сямʼя?
Маршал ветла аглядае,
Ловіць звон тых галасоў,
І прамень, як дзень, гуляе
Ў пасме сівых валасоў.
Хіба ж пэўным быць няможна
З сілай грознаю такой?
Маршал зорыць час трывожны,
І ў душы яго спакой.
22/ХІ 1937