Найбольшы мой прыяцель –
Глебка Пятро,
Кажу прад народам я гэта:
Паэт разумее паэта,
І ў тым хараство і дабро.
Я хворы, стары, я адзін,
А выпʼю і паздаравею.
І Нонік натуру маю разумее,
Бо ён і паэт і архітрыклін.
І Бахусаў служка ён, як і я,
Не дужа адданы, ды шчыры.
Званчэйшы і гук нашай ліры,
Калі возьмецца рота свая.
Дык так, мой каханы: за каньячок.
Сто раз я цалую цябе і – маўчок.
8/ІІ 1953