БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Адзвінелі песні лета,

І ты, песня сэрца, спета,

Спета без пары!

Бо не чула родных тонаў

І сугучных сэрцу звонаў,

Дык засні, замры!

Я ж табе на развітанне

Замест жальбы-прычытання

Слоў саўю вянок.

Прыгадаю табе лета.

Ткаў красёнцы нам да света

Нашых мар чаўнок.

Прыгадаю сны і зʼявы,

Лес дубовы, кучаравы,

Збор малін, суніц.

Прыгадаю табе жніва,

Каласы на зжатай ніве,

Гучны звон крыніц.

Прыгадаю сад, а ў садзе

Словы-жарты ў добрым ладзе

У вячэрні час.

Прыгадаю табе клуню,

Дзе віталі мы красуню,

Ды ў апошні раз.

Спі ж спакойна, песня-скруха,

Бо другое сэрца глуха,

А былое — зман.

Зман вачэй, зазыў і словы —

Тым вачам зазыў не новы,

Разгані ж туман!

І што скажуць зоры-вочкі,

Калі гэтыя радочкі

Пройдуць, прабягуць?

Ці ж іскрынкі, блеск прыгожы,

Ёй самой — да быць не можа! —

Як і нам, салгуць.

Не пачулі мы ні разу

Ні прывету, ні адказу —

Годзі ж, не спявай!

Забудзь зоры-вачаняткі!

Спі, засні, маё дзіцятка!..

Ай, люлі, люляй!