Выпіў, Янка, чарку ты,
Ну, мо й трохі болей,
Бо ж ты, Янка, не святы,
Не святы, саколе!
Пʼюць на свеце, пʼюць усе,
І ты, браце, выпіў.
Ідзеш босы па расе,
Шапку аддаў ліпе.
Скача Божы свет вакол,
Мусіць, ён упіўся.
А ты, месяц, мой сакол,
Чаго ўтарапіўся?
Ці ты бачыш першы раз
Пʼянага Яноля?
Янка выпіў, ды не ўграз —
Піць не будзе болей!
Ой, падыме жонка крык —
Сцеражыся, Янка!
Эх, каб бабам не язык
Ды не іх лаянка!
Не крычы ты, не крычы
На мяне, Гануля,
І мянушак не лічы,
Языка не муляй!
Каб ты, Ганна, ведала,
Як цябе кахаю,
Як, залёгшы ў седала,
Па табе ўздыхаю!
Ды не бойся, не шманай —
Што каму за дзела?
Там-там-там-там! та-ра-рай!
Ідзі, Янка, смела!
Бо ты толькі й бачыш рай,
Як гарэлкі хваціш.
Скачы, Янка, выцінай,
Покі сіл не страціш!
Скача Божы свет наўкруг,
Уваччу траіцца,
Лезе з плеч стары кажух,
Хоча закруціцца.
А ты, Янка, не зважай
На кажух падраны!
Прэч з дарогі! Уцякай,
Бо йдзе Янка пʼяны.
15/І 1912