epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Петрусю Броўку

Някепскі час быў прад вайною,

Жыла багата Беларусь,

А колькі раз тады з табою

Кулялі чаркі мы, Пятрусь.

 

Бывала, скончыш дзень службовы,

У Дом пісьменніка зірнеш,

А там К–Ч і размовы,

Як ты працуеш, як жывеш?

 

Ці не зрабіў ухілу часам

          У той ці іншы грэшны бок?

Вядома, ходзіш самапасам,

А ён жа сочыць і здалёк.

 

Ну што ж? На тое ён дазорца,

Наш апякун і кіраўнік,

Стаіць высока, як на горцы,

І свой вартуе пастаўнік.

 

Я не злуюся, хоць часамі

І смешна мне, ды я маўчу,

Бо ёсць жа розніца між намі, –

          Як супярэчыць сілачу?

 

Паспавядаўшыся, іду я

Табе, Пятруська, пазваніць.

Няхай К–Ч засярдуе –

З табой прыемней гаманіць.

 

Званю і чую я твой голас: –

Заходзь! Чакаю, дужа рад!

Я не маруджу ні на волас,

Не азіраюся назад.

 

Іду наніз, качуся з горкі –

        Тады ў лагчынцы жыў Пятрусь, –

Вось і Пятрусевы падворкі,

А вось на ганку сам Пятрусь!

 

 

Вітаемся ды – шусь у сені,

З сяней праз кухню ў кабінет,

А ў кухні постаць добрай Ксені,

Як прыклад ветлівых кабет.

 

Пакуль з табою мы гуторым

З душой, расчыненай наўсцяж,

Яна рыхтуе тэмпам скорым

          Нам закусь, знае звычай наш.

 

– Ну, што? То пойдзем перакусім, –

Гаворыць ветлы гаспадар.

Прыходзім – братцы! Стол Пятрусеў,

Сказаць, раскошны Божы дар.

 

Капуста ўласнае закваскі,

Грыбкі з цыбулькай, халадзец,

І сыр, і масла, і кілбаскі,

Ну, і, вядома, селядзец.

 

Між гэтай Боскае даброты

          Стаіць паўлітрык, як паэт,

Гатовы развязаць з ахвотай

Для вас паэзіі кісет.

 

Мы за сталом не зводзім часу,

Бяром па чарцы, па другой

І трушчым скваркі і кілбасы

Пад лёгкай хмельнаю смугой.

 

Якраз і Лёлі няма дома –

Не любіць выпівак яна.

Мы гэта ўлічваем, вядома,

          І чаркі гладка пʼём да дна.

 

Так непрыкметна, пры гамонцы,

Глядзіш – паўлітрык і пусты.

А нашы твары ўжо, як сонцы,

І сэрцы поўны дабраты.

 

Нарэшце баль мы наш канчаем,

Дахаты рушыць мне пара.

 

Мы стол гасцінны пакідаем,–

Як не абняць гаспадара?

 

Мы шчыльна тулім губы к губам

          Не год сябруем, не другі...

Мне і цяпер успомніць люба

Той час, Пятрусь мой дарагі!

 

Прымі ж, браток, маё пасланне,

Хоць, праўда, ў ім канца няма.

Пішу я не для развітання –

Мы пажывём яшчэ, дарма!

 

18/ІХ 1948


18.09.1948

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 4