Якуб Колас. «Рыцар» Шыкльгрубер

У краіне фрыцаў,

Бач, завёўся рыцар,

Род яго — Шыкльгрубер,

Прозвішча, як бачым,

Чымся тхне свінячым

І гучыць так груба.

Шыкльгрубер — нягучна,

Рыцару нязручна, —

Звацца б лепш хоць Вольфам.

Шыклю ахрысцілі.

Шыклі спарадзілі

Гітлера Адольфа.

Змалку ён басячыў,

Шмат начлежак бачыў,

Жыў, хадзіў у брудзе,

Не хватаў зор з неба

І нічым не грэбаў

У паскудным блудзе.

Шпік і самазванец,

Наглы ашуканец,

Цёмных спраў аматар.

Кідаўся на штукі

Майстар на ўсе рукі,

Цёмны правакатар.

Потым пафарціла,

Ён раздзьмуў кадзіла

І дабіўся ўлады.

Тысены і крупы,

Хоць іх рыцар глупы,

Гітлеру ўсё ж рады.

Гітлер — іхні малы,

За іх капіталы

Пастаіць, прайдоха.

Гітлеру бароны

Справілі кальсоны,

Прычасалі троха.

Вывелі у людзі,

Ход далі паскудзе

З шайкай яго ўсею:

Гебельсу і Гесу,

Гімлеру-балбесу,

Герынгу і Лею.

Вось задумаў рыцар

Змесці ўсе граніцы,

Прагне ён «прастранства».

Затрубіў у трубы

Рыцар іх Шыкльгрубер

На ўсё сваё панства:

—Эй, арыйцы-фрыцы!

Душаць нас граніцы,

Трэба нам прасторы.

Я — ваш Бог, я — фюрэр,

Я — пасланнік буры,

Што змяшчае горы.

За Напалеона,

Фрыцы і бароны,

Я вышэй намнога:

У вясну-другую

Свет я заваюю

З вашай дапамогай.

Я нясу вам часы,

Людзям высшай расы,

Панавання немцаў.

А на ўсе народы

Іншае пароды

Я ўзлажу ярэмца.

Я — прарок, якога

Не было шчэ ў Бога:

Я — месія новы.

Я даю вам, фрыцы,

Новыя крыніцы,

Новыя асновы.

Вас раней вучылі

Старасвецкай гнілі:

Верным быць, сумленным.

Я ж кажу вам, фрыцы,

Будзьце кравапіўцы

З сэрцам злым, каменным.

Чулі вы — культура...

Плюньце: гэта — дурасць,

К чорту ўсю навуку!

Ёсць адна навука:

Спрытна біць і стукаць

Ды ліць кроў на бруку.

Літасці, сумлення

Вырвіце карэнне,—

Я іх адмяняю.

Біце, рэжце, грабце

Ад машны да лапця

У варожым краю.

Каб за вамі ўсюды

Трупаў стусы-груды,

Як памост, ляжалі.

Вось мае законы,

Фрыцы і бароны,

Вось мае скрыжалі.

Загукалі фрыцы,

Жорсткія тупіцы: —

— Хайль, Гітлер! Хайль, брава!

І ардою дзікай,

Плоймай разналікай

Чыняць жах крывавы.

Ой ты, звер двухногі,

Жулік, шпік убогі

З цёмнага прытона!

Кідаеш далёка

Ты сляпое вока

Чорнага барона.

Толькі ж ведай: фрыцы

Будуць з бітай пыцай,

І ты будзеш біты,

А людскую памяць

Доўга будуць пляміць

Рыцары-бандыты.