Рассыпала сонца каралі,
Ірдзее ў ім пыл, нібы жар.
Шумлівыя кідае хвалі,
Прахладаю вее Салар.
Утульнай густою сцяною
Схіліліся дрэвы над ім.
Гамоніць Салар з цішынёю,
Не ведаю толькі, аб чым.
Рахманая горленка з дрэва
Глядзіць на шырокі арык.
Вядомы ёй лепш яго спевы,
А я да іх — не, не прывык.
Злятаюцца птушак чароды
На ноч у зялёны гушчар.
Імклівыя жоўтыя воды
Нясе безупынку Салар.
Пагасла дзесь сонца далёка,
І толькі праменні ўгары
Узняты, як рукі прарока,
І дрэвы змыкаюць шатры.
Над стрэльчатым верхам таполі
Займаецца бледны пажар.
Паветра гарачае з поля
Плыве на халодны Салар.
Сціраюцца яркія тоны,
Напоўзвае мрок патайны,
І вечар замёр задумлёны,
Бясшумна снуюць кажаны.
Грывастыя жоўтыя хвалі
Не ведаюць сцішаных мар.
Маўчаць невядомыя далі,
Шуміць неўгамонны Салар.
А я пазіраю на захад.
Мне цяжка. Чаго? Не пытай!
Пад дымам вайны, як пад дахам,
Пакутуе родны мой край.
Сяджу я адзін, разважаю.
Як хвалі, маршчыны на лбе,
Смуткую па роднаму краю,
Тужу, мілы друг, па табе.
Укрылі далёкія зоры
Нябесны бяздонны абшар.
Аб чым жа, скажы мне, гаворыш,
Узбекскі шумлівы Салар?
3/VIII 1943