Скончан дзень. За стол паселі –
Дужая сямейка!
Незайздросная патрава:
Бульба ды куцейка.
Павячэраўшы, мужчыны
Люлькі закурылі
І аб справах аб сялянскіх
Ўсе загаварылі.
Даў вясну Бог, а з вясною
Праца надыходзіць.
Гэта праца іх галовам
Думак шмат наводзіць.
Поля мала, ды і тое
Хоць бы ў адным месцы,
А то — дзе яно? За светам,
Гною не падвезці,
Не ўзараць у сваю пору,—
Так і прападае,
А пасееш — няма толку,
Што ж, зямля пустая!
– Я казаў бы,— пачынае
Дзед, абросшы мохам,—
Картаплянішча ад лесу
Высеяць гарохам.
– Ну але, і я так думаў,
І там больш зацішку,—
Падтрымаў старога дзеда
Сын жанаты, Грышка.
– А «Асінкі» ад дарогі
Трэба заскародзіць:
Як патрапіш пад пагоду,
Можа, грэчка ўродзіць.
– Ну, якая ўжо там грэчка! –
Брат малодшы кажа,—
Ветрам выдзьме! Не паспеўшы,
Ўся на пні паляжа.
– Хоць мякіна свінням будзе,
Подсціл, корм каровам.
На хвілінку гоман сціхнуў,
Думаюць галовы.
– А для льну пакінуць, можа,—
Голас гаспадыні,—
Два загончыкі ў «Навозах»
Або пры лагчыне.
– Для льну месца там падобна,
Толькі трэба гною.
– Ну, а з пусткаю што будзе?
Сеяць ярыною?
Ці ў папар на лета пусцім? —
Грышкаў брат пытае. —
Пэўна ж так. Хай у папары
Лета пагуляе...
Зацягнулася далёка
Гэта іх гаворка,
І як розум ні павернеш,
Ўсюды выйдзе спорка:
Там пясок і камяніца —
Кепска для ячменя:
На адну кальвінку збожжа
Зелля больш як жменя.
Там занізка, дождж размые
І зямля сцаглее.
Там высока, сонца спаліць,
Без пары саспее.
А дзе б можна што пасеяць
На якім загоне,
Дык там куры падрасуюць,
Паталочаць коні.
Эх, вясенька галадненька!
Каб ты толькі знала,
Колькі думак селяніну
Нанесла, нагнала!
[1909]