Ну, што ж? Да дна пʼю гора чашу, –
Нямала ўжо зазнаў я зла.
Найшла граза, і дружбу нашу
У мутнай плыні заліла.
Хвалюе прыкрае здарэнне:
Стаю, як быльнік, на мяжы
Ды ўсё пытаю ў недаўменні:
Чаму так сталася, скажы?
Сам гліняны, сэрца – цэгла,
Хоць ты гаўняк сабачы,
А свету з-за сябе не бачыш.
[8/Х 1941]