Годзе плакаць, надаела,
Слёз не набяруся.
Каб жа, доля, ты згарэла —
Ось жа засмяюся.
Пражыву век смеючыся,
Хочаш — пабажуся.
Ка мне, доля, не сучыся:
Дальбог, засмяюся.
Мая жонка захварэла —
Адзін ухаджуся.
Божа, Божа, колькі дзела!
Бегаю, смяюся.
Там крычыць дзіця ў калысцы,
А я ўсё страпуся,
І нагою — трах па місцы!
Проста аж кладуся.
Порткі злезлі на калені,
Эх, як закручуся!
Паслізнуўся на палені,
Гопнуў і смяюся.
Вады ў гумно нацякло,
А я і не дбаю,
Узяў сабе памяло,
Браджу і спяваю.
Перажыў, прагараваў,
Век свой перадлякаў,—
Чорт яго тут бедаваў,
Чорт яго і плакаў!
[1898]