Выйдзем у поле мы ў нашых прасторах,
Глянем навокал і цяжка ўздыхнём:
Раны глыбокі, не гояцца скора —
Спалена сэрца балесным агнём.
Многа без часу палегла сыночкаў,
Многа павяла, бы кветак, дачок.
Дзе іх магілы? Дзе згаслі іх вочкі?
Дзе прытуліў іх жвіровы пясок?
Вецер павее ці ўранку ці ўвечар,
Месяц тужлівы зірне з-за аблок.
Думка памкнецца далеча-далеча.
Хто нам адкажа, дзе ён, наш сынок?
27/ХІІ 1942