БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Ці то позна, ці то рана,

Я сябе пытаю:

Дзе цяпер яна, Святлана?

Як яе спаткаю?

Ці вясёлай ды лагоднай,

Як лісток цюльпана?

Ці зірне расой халоднай

На мяне Святлана?

Як жыве? Што адчувае

        Цвет Узбекістана?

І заўсёды як жывая

Прада мной Святлана.

Эх, Святлана! Што прыгожай

Ёсць за гэта імя?

Я ж на сумным раздарожжы

І стаю, бы ў дыме.

Бо я ведаю: ніколі —

Не хачу я зману —

Не давала думкам волі

        Аба мне Святлана.

Вось чаму я так гарую

І мне так пагана:

Адступілася, я чую,

Ад мяне Святлана.

І што мне сказаць на гэта?

Ные ў сэрцы рана.

Насмяялася з паэта

Цвет-краса Святлана.