— Суседка, Чушачка мая!
Што ад Рабушкі чула я!
Вось ліханька яму,
Лісту Дубоваму таму!
І ўсё ж ён, гад, як ёсць
Пра вашу мосць
І пра мяне і пра другіх распісвае ў газеце!
Як цяжка жыць на свеце!
Звярыны шавінізм, звярыная і злосць.
Ну, толькі б падкусіць, псякрэў яго, псякосць!
Падумайце, які блазнец:
Тутэйшасць нашую асмейвае ўканец!
Шуміць, як той званец,
Што вяне летам у пракосе.
Такую прыкрасць слухаць давялося!
Прывёў мяне ў такое абурэнне!..
Напішам хіба абвяржэнне?
— Суседка, мілая кума!
Такіх Лістоў Дубовых — цьма.
Калі зважаць на ўсю іх плявузготу,
То лепей ногі выпрастаць адразу каля плоту.
Але свіння, сапраўдная свіння,
Ёсць перш за ўсё сурʼёзная жывёла.
Хватай кусок з-пад самага падола
І не зважай на крыкі варання —
Філосафам глядзі ты навакола.
І віду не кажы, што пішуць аб табе
І возяць палкаю па свінскаму гарбе —
Свіння павінна быць свіннёю.
Хай лаюць, штурхаюць, таўкуць,—
Ёй гэта не абходзіць ані чуць, —
Абы па галаве не стукнулі даўбнёю.
1926