На беларускіх жалудох
Даў спосаб свінням Бог,
Тутэйшым свінням, беларускім —
Ім гэта байка для закускі.
Жыруюць тут, растуць іх трыбухі,
І адкладаецца ў іх сала.
Свіння ж свіннёю быць не перастала,
І свінскія захованы грахі.
Наеліся тут дзёдзькі жалудоў,
Сваіх прыдбалі парасят
І рохкаюць на той жа свінскі лад,
Палёгшы між дубоў.
—Скажы, кума: ну, як нам быць?
Дзе нам дзяцей сваіх вучыць?
І як ім рохкаць тут:
Ці па-тутэйшаму, ці не?
Скажы, імостанька, ты мне,
Бо ўсё ж нам родны гэты кут —
І гадаваліся мы тут,
Унь там і выган наш і груд,
Балоты тыя і лясы...
— Кума!
Да ў іх на грош красы
Няма!
І што трывожыцца дарма?
Мне прыкра чуць такія галасы!
Я факультэт акончыла сама.
Не менш, як у карыце,
Сваім лычом капалася ў санскрыце,
І добра знаюся я ў мовах
І ў далікатных розных словах.
Пакінь жа, мілая, смяшыць людзей:
Ну хто адважыцца псаваць сваіх дзяцей?
Бо як жа гаманяць тутэйшыя дубы?
Іх голас брыдкі і грубы
І не ачэсаны, слабы,
Не мілагучны,
Прыдуманы і штучны,
Ні гібкасці, ні сілы,
Паэзіі і музыкі ні-ні,
Убоства, дзе ні павярні...
О, Божа барані!
Мяне ён нудзіць, рве мне жылы!
Як ён агідны! Як нямілы!
А гэта «дзе», гэта «це»
Мне болем адклікаецца ў хвасце.
І родны кут, ды вось не мой,
Для віду ж пойдзеш з ім на шлюб,
А наш «кумір» — Крылоўскі дуб.
Я — маці, мілая, і дзетак хоць зняволю,
А па-тутэйшаму і рохкнуць не пазволю!
1926