Надзей не трачу я: хоць валіць дым, —
Замрэ агонь пякучы.
Такі закон: перад канцом сваім
І мухі тнуць балюча.
Разʼярыўся і кідаецца звер,
Бо кроў выходзіць з рыся.
Баец, зважай: адказны час цяпер,
Глядзі ж, не прамахніся!
Збяры, народ, ты сілы ўсе і дух,
Напружся, як спружына:
Смяртэльна ранены звер слеп і глух,
Цаляй жа ў лоб звярыны!
29/VII 1942