Аб чым тут мне думаць у гэтай няволі,
У гэтай магіле-турме,
Дзе радасці сэрца не знае ніколі,
Дзе жыцце праходзіць у цьме?
І ўзыдзе і зойдзе высокае сонца,
І месяц устане ўгары,
І зорак далёкіх скрозь хмар валаконцы
Так ціха гараць ліхтары,
І белыя хмаркі кудзеляй ваўністаю
Сваю танкарунную ткань
Павольна рассцелюць па небе па чыстаму
І віснуць над светам, як здань...
А неба бяздоннае, неба раскрытае
Прасторам і воляй жыве,
І жыцце няўдалае, жыцце разбітае,
Прастор гэты неба заве.
Ўскалышуцца думкі, як лісці на дрэве,
Калі на іх вецер дыхне,
І сэрца ўскіпае абурана ў гневе,
І душу маланка жахне.
І горка, так горка, нявесела стане,
І смутак на сэрца спадзе.
А жыцце праходзіць, а моладасць вяне
І вяне без толку ў нудзе...
Аб чым жа тут думаць у гэтай няволі,
У гэтых крывавых мурох?
Эх, каты вы, каты народнае волі!
Нашто збудавалі астрог?
[1910]