Між узгоркаў і курганаў
Сцежка вузкая ляжыць,
Даль нямая з-за туманаў
Сірацінаю глядзіць.
Лес акрыўся тонкай тканню,
Сіняй дужкаю лёг гай,
За крывой далёкай гранню
Тоне ў бляску яго край.
Цішыня ва ўсім раздоллі,
Ўся заліта сонцам даль.
І душу сціскае болем
Не то смутак, не то жаль.
Ўецца сцежка прада мною,
У шырокі свет бяжыць,
Дзе звіваецца змяёю,
Дзе, як стужачка, ляжыць.
А я ўсё далей дыбаю
Між узгоркаў і раўнін,
І мне шэпча жыта з краю:
«Ты адзін, адзін, адзін!»
[1909]