Ох, густыя былі хмары!
І валіў жа белы снег!
Ну, канец, я думаў, будзе:
Бог скараў мяне за грэх.
А наўкруг ляжала поле.
Цемень, ноч... Загінуў след.
Бура песні так спявала, –
Думаў я, сканчоны свет.
Нікнуў дух, і сэрца ныла.
Страх мяне апанаваў;
Думаў я, што вецер ў полі
Мне магілу гатаваў.
Але бліснуў месяц ясны,
Мне дарогу асвяціў,
А сабачы брэх далёкі
Праважатым маім быў.
1906–1907