Адзін я, самотны, бы крыж заімшэлы
На варце сядзіб і дарог.
Струхлеў ён, пакрыў яго мох,
І цягне зямля к сабе кволае цела.
Канчаецца шлях мой, стаміўся я дужа,
Ніхто ж мне не скажа: прысядзь!
Засмейся, маршчыны разгладзь
Ды сілы, здароўя займі яшчэ, дружа!
Навокала гляну – як шмат зеляніны!
А я ад жыцця адстаю,
Як дрэва, што сохне ў гаю,
Угору падняўшы сухія галіны.
У шуме турботным няспынным патокам
Наперад ідзе мой народ.
То – моладасць свой пачынае паход
К тым далечам ясным і марам далёкім.
Я ж, стоячы збоку, за плынь маладую
У сэрцы малітву злажу,
А сам па сабе патужу
Ды моўчкі самога сябе пашкадую.
18/ІХ 1947