З узгорка ў лагчынку дарожка збягае.
Дубы наабапал стаяць.
А хвалі крынічныя — хто іх там знае —
Аб чымся, знаць, важным шумяць.
І хвоі-суседкі, і смутныя ёлкі,
Бы ўдовы, стаўпіліся тут:
Даведацца хочуць і травы, і зёлкі
Навін, што прыйшлі ў гэты кут.
І ўсе неспакойны, і ўсе засмучоны,
Бы нечага боязна ўсім,
А вецер-задзіра гудзе, як шалёны,
І вые над лесам пустым.
Хвалююцца дрэвы, а красачкі ў скрусе
Зямлі адбіваюць паклон.
«Не бойцеся,— з неба гукаюць ім гусі, —
Не вечны зімовы палон...»
З узгорка ў лагчыну шыбуе дарога,
Стаяць наабапал дубы.
Між дрэваў і красак пануе трывога,
І цені снуюцца журбы.
1914