epub
 
падключыць
слоўнікі

Якуб Колас

Узбекістану

Прыйшоў мой час. Я пакідаю

Цябе, мой братні край,

І цяжка, ведай, ясны краю,

Сказаць табе — бывай!

 

Другое неба нада мною

Развесіць свой шацёр.

Ты ж на мяне зірнеш вясною

Вачамі яркіх зор.

 

Я ўсім нутром, душой адчую

                Тваіх яснот цяплынь.

Я промень сонца пацалую

З узбекскіх далячынь.

 

Успомню горад, шумны, звонкі,

І паркі, і сады,

Салар, узор арыкаў тонкі,

І топаляў рады.

 

Куточкі ўспомню зацішныя

І велічны Чымган,

І па табе душа заные,

                Край-друг Узбекістан.

 

У цяжкі час вайны суровай

Ты даў прытулак мне,

З узбекам песню адной мовай

Складалі аб вайне.

 

І меч адзін мы з ім кавалі

На злы варожы стан.

Няхай жа ўзносяць вышай хвалі

Цябе, Узбекістан!

 

Павеяў вецер, бы ў прадвесне,

                Над нашаю зямлёй.

На развітанне — з гэтай песняй

Прывет прымі ты мой.

 

23/Х 1943


23.10.1943

Тэкст падаецца паводле выдання: Якуб Колас. Т. 3 : Вершы, 1939―1945