З лазурных чыстых небясоў
Прыветна сонейка глядзіць,
Ва ўсе канцы лье блеск лучоў,
Цяпло і свет зямлі дарыць.
І кліча к жыццю ўсё стварэнне
З сваёй крыштальнай вышыні,
І будзіць кліч той аддаленне
Прызывам радасным вясны.
І перша жаваранка Божа
Запела ціха аб вясне,
Паліўся срэбрам спеў прыгожа
Ў далёкай сіняй вышыне...
Глядзіць прыветна з неба сонца,
Як бы матулька на дзяцей,
І лёгка, лёгка так бясконца,
І бʼецца сэрца весялей.
15/І 1910