Бабёр устаў даволі рана,
Яшчэ і змены не было.
Ўсю гэту ноч ён спаў пагана,
А колькі думак праплыло,
То аднаму Бабру вядома
Ды тым пахілкам-бедаком,
Хто, як Бабёр, не мае дома,
Не мае ў людзі выйсці ў чом.
Глыбока спаў астрог пракляты,
І сам Алейчык спачываў
І сніў цэйхгауз і бушлаты,
Падвал, дзе шум ён падымаў,
Дзе ён адзін парадкі знае,
Усіх аматар ашукаць.
Бабёр тым часам з нар спаўзае,
Ідзе «парашку» «прывітаць»,
Ў «ваўчок» зірнуў скрозь карыдору,
Пачухаў сцёгны і жывот...
Ох, гэты сверб! Ох, вошы-гора!
Калі вы пойдзеце на звод?
Бабёр хоць, праўда, з імі зжыўся
І хоць не надта іх кахаў,
Але й не надта бараніўся,
І ім жыцця ён не ўціскаў.
Бабру не раз хто назаляе:
«Глядзі, Бабёр,— унь вош паўзе!»
«Паўзе? то што? бо ногі мае!
Не зʼесць, нябось, не загрызе!»
Прысеў Бабёр на цвёрдай нары,
Знайшоў акурак, закурыў
І нізка голаву спусціў —
Яму свабода горай кары!
А сёння тэрмін быць на волі.
Куды ж ён дзенецца, бядак?
Ідзі лаві ты ветра ў полі —
Ён гэтай волі знае смак!
А сіл няма, не служаць ногі,
Не хоча слухацца рука,
Адно і ёсць, што біць парогі,
Уздзеўшы торбу жабрака.
Хоць бы вясна, ну, інша справа:
Усё ж тады куды лягчэй,
А йсці на зіму — нецікава —
Ідзі ды з голаду калей...
Панік Бабёр, як сіраціна,
Нудзьга пад сэрцам завіла...
Ох, воля, мілая часіна!
Відаць, і ты не ўсім міла.
[1910]