Наплывае хваля прамяністых блескаў,
І я ўспомню лета, поле, пералескі,
А на полі нівы, а на нівах жніва,
А на жніве жнейку з поглядам жычлівым.
Я даліну ўспомню між пакатых горак,
Я ўспомню ззянне мілых, ясных зорак.
То не зоркі-вочы жнейкі-чараўніцы,
Свецяць тыя вочы, як у цьме зарніцы.
Бачу тую постаць, чую і той голас,
Што мне звоніць шчасцем, радасцю раз-пораз.
Шапацелі травы, гаманілі дрэвы,
І складалі ў сэрцы думкі свае спевы.
Ды мінула лета, патускнелі блескі,
Пагубляў стары дуб залатыя фрэскі
І прайшоўся вецер па лугох з касою,
Засталося поле з выцвеўшай красою.
У вачох-зарніцах свеціцца журбота,
Знаць і ёй на сэрцы залягла сумота.
Адлятае пташка ды ў нямілы вырай,
Залягае ў сэрцы жальба мая шырай.
Ці я страту чую роднага чагосьці,
Што так сэрца ные, ные ў горкай млосці.
Тая ж постаць, вочы, а сама не тая.
Чаму гэтак стала? чаму? я пытаю.
Эх, ды не дачуўся водгулля ні разу.
Знаць і не пачую я таго адказу!
Так і застанецца песня недапета...
Ды каго абходзіць смутак, сум паэта?
2/VI 1933