Мне шмат чаго відаць са ўзвышша:
Знайшоў вачамі я Пятруся –
Сядзіць, прыгнуўся, нешта піша.
А што? аб чым? Сказаць баюся.
Паэму, верш ці так нататку,
А можа нават эпіграму
На нашы хібы, непаладкі,
Каб у жыцці было менш хламу.
Яшчэ сказаў бы і шмат болей,
Ды штосьці вочы служаць блага.
Ці ж пагадзіцца са злой доляй,
З такой заганай, прыкрай плягай?
О не! крый Божа! Не, ніколі!
Вось воблік я спаймаў Ларысы,
Такі прыветны і вясёлы!
Ды зноў жа: засціць чэрап лысы,
Як шар більярдны, увесь голы...
Не – лепш сядзець як падабае,
Бо не ўтрымаць салоўкі ў жмені.
Паслухаць лепей, аб чым бае
Таварыш добры, Варвашэня.
17/ХІІ 1955